Η αλήθεια είναι ότι η έξοδος στις αγορές αποτιμάται συνήθως με οικονομικά κριτήρια (με τι κόστος δανείστηκες). Όμως, στην περίπτωση μιας χρεοκοπημένης χώρας (της Ελλάδας, δηλαδή) αφορά, κυρίως, την πολιτική διάσταση του θέματος. Οι κινήσεις Σαμαρά (2014) και Τσίπρα (2017) είναι πανομοιότυπες και υπηρετούσαν τον ίδιο ακριβώς στόχο: η έξοδος στις αγορές να παίξει ρόλο, να ασκήσει επιρροή, να μπορεί να δημιουργήσει, δηλαδή, ένα αφήγημα εξόδου από την κρίση, από τα μνημόνια, ένα success story, που θα χρησιμοποιηθεί στις πολιτικές εξελίξεις. Και ο Τσίπρας, για την ώρα, φαίνεται να τα καταφέρνει πολύ καλύτερα.
τηβεννος ορκωμοσιας
τηβεννος ορκωμοσιας
Τα δύο μεγάλα ερωτήματα, όχι μόνο για την Αριστερά αλλά και για κάθε πολίτη (που προβληματίζεται για το που πάει η Ευρώπη και τη γερμανική κυριαρχία), είναι:
Πρώτον, αν στο τέλος του προγράμματος η Ελλάδα θα μπορεί να δανείζεται με ένα λογικό και βιώσιμο επιτόκιο από τις αγορές.
Δεύτερον, όπως σημειώνει και το πρώην στέλεχος του ΣυΡιζΑ και των «53», και για χρόνια διευθυντής του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς, Χάρης Γολέμης, ένα τυχόν success story στο τέλος του προγράμματος «δεν θα το πιστωθεί μόνο η σημερινή ελληνική κυβέρνηση» αλλά «θα ενταχθεί σε ακόμα μια ιδεολογική και πολιτική νίκη του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού» (Εφημερίδα των Συντακτών, 27.7.2017).
Επί της ουσίας, δηλαδή, η «νίκη της εξόδου από τα μνημόνια» θα συνιστά επιτυχία της Γερμανίας και του νεοφιλελευθερισμού, με την εδώ κυβέρνηση να παίρνει τα εύσημα ως καλού διαχειριστή των κατευθυντήριων γραμμών των Βρυξελλών καθώς από τα μνημόνια και μετά καμία ελληνική κυβέρνηση δεν είχε την πλήρη νομοθετική και πολιτική πρωτοβουλία – σε κάποιες περιπτώσεις, στο παρελθόν, τα νομοσχέδια έρχονταν στα αγγλικά και έπρεπε να μεταφραστούν...
μοιρεσ κρητησ τκ
η δασκαλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου